Siyah Sardunyalar - Nilgün Şimşek

Son okuduğum kitapların içinde en keyif aldıklarımdan birisiydi Siyah Sardunyalar. Yazarı Nilgün Şimşek ile kitap fuarında tanışmıştım ve bana “mutlu sona eren masallar” dileyerek kitabını imzalamıştı. Kitabın konusunda masallar, aile, aşk, nefret, öfke, kıskançlık olduğunu bilmeden almıştım ve okudukça her sayfasında daha da derinlerde kaybolduğumu hissettim.

Nazlı’nın yaşadıklarının tuttuğu günlükler, notlar ve kendisine ayırdığı parantezlerle anlatılmış olması, bir insanın aşk ve yarım kalmışlık yüzünden nasıl da dibe vurabileceğini, içindeki ışığın nasıl söndüğünü üzülerek, boğazıma bir şeylerin takıldığını hissederek okudum.

Kitabın konusunu ve dilini çok beğendim. Nilgün Şimşek bir şiir gibi ince ince yazmış bu romanı. Bundan sonra ciddi anlamda yazdıklarını takip edeceğim sanırım.

Altını çizdiklerim;

“Çocuk olmak da zaten bilinen sonlara bile sevinebilmektir. Bazen nedenini sorgulamadan ısrarla sevinebilmektir.” S- 23

“Kaderine yol yazılmış olanları tutamazsınız. Kadere karşı gelip, gidemeyenlerse bedenleri boş, ruhları varamadıkları adreslerin yollarında kayıp yaşarlar sonsuza dek.” S- 25

“Her yeni güneş, dünün unutulması için doğar. İlk ışımanın gücü ardımızda bıraktıklarımızı silmek içindir.” S- 76

“Belki de insan uzak geçmişi olduğu gibi değil, olmasını istediği gibi hatırlıyordur.” S- 158

“İnsan ve hayat bir araya geldiğinde bütün güzel şeyler ölüyor.” S- 193

“Aşkın tarifi var mı? Yok.

Yok, çünkü bedenin ve kelimelerin sınırları var ne yazık ki!” S- 245

Arka Kapaktan;

Nilgün Şimşek o etkileyici hikâye kitabından sonra, şimdi de çok emek verildiği her haliyle belli olan bir romanla çıkıyor karşımıza. Burada insanın içine dokunan bir duygu tarihi nefes alıp veriyor. Sabırla işlenmiş bir dil, çarpıcı bir kurgu. İnsan ruhunun derinlikleri için... Daha ne isteyebiliriz?

Mario Levi