Korkuyu Beklerken - Oğuz Atay

O kadar iyi ki doğru yorumlayamamaktan korkuyorum. Daha önce Tehlikeli Oyunlar’ı okumuş ve okurken değil ama bitirdikten sonra sevmiştim. Çünkü daha önce Oğuz Atay okumadığım için Onun o özel yazım tekniğine yabancı kalmış, algılayamamıştım. Tehlikeli Oyunlar’ı ara ara alıp tekrar göz gezdiriyorum ve her cümle beni biraz daha kendine bağlıyor.

Korkuyu Beklerken ise daha ilk öyküsünden kendini sevdiren bir öykü kitabı.  İçinde kitaba adını da veren öykü ile birlikte toplam sekiz adet öykü var ve hepsi birbirinden güzel. Oğuz Atay’ın yalnızlığı, korkuyu, titizliği, saplantılı halleri ve özellikle mizahı böylesine ince kullanarak anlatmasına bayılıyorum. En çok beğendiğim öyküler ise Ne Evet Ne Hayır (kahkahalarla okudum) , Korkuyu Beklerken, Beyaz Mantolu Adam ve Babama Mektup oldu. Eğer daha önce Oğuz Atay okumadıysanız akıcı dili dolayısı ile ilk bu kitapla başlamanızı öneririm.

Ubor- Metenga!!

Altını çizdiklerim;

“İnsanın sürekli yaşadığını hissetmesi için, bazı değişmez ölçülere başvurması iyi oluyordu.”

“İyi şeyler birdenbire olur; bu kadar bekletmez insanı. Sürüncemede kalan heyecanlardan ancak kötü şeyler çıkar. Ya da hiçbir şey çıkmaz.”

“Yalnızlığa dayanmanın en önemli şartı, her şeye karşı hazırlıklı bulunmaktır.”

“Çok kazanmak istiyordum; fakat dünyada biliyorsunuz ancak işini bilenler kazanır. Ben de işimi bilmek istiyordum. Bu yüzden çok okuyordum. Birçok şeyi biliyordum. Şimdi bildiklerimi unutmamak için büyük bir savaş veriyorum.”

Arka Kapaktan;

Oğuz Atay'ın hikâyeleri, gündelik hayatı kavrayış derinliği anlatım zenginliği ve okuru alıp götürmedeki enerjileri bakımından romanlarından geri kalmıyor. Kitaba adını veren hikâyenin "korkuyu beklerken" kendini evine hapseden kahramanı, Atay'ın edebiyat güzergâhındaki farklılığının en büyük kanıtlarından. Yazarın bu kitaptaki ilk hikâyeyle var ettiği "Beyaz Mantolu Adam “da öyle...Tavan aralarında saklanan eşyadan, gazetelerin dert köşelerine gönderilen mektuplara kadar “Türkiye’nin ruhu ”nu hep aynı maharetle kavrıyor Oğuz Atay.