Aile Çay Bahçesi - Yekta Kopan

İnanılmaz akıcı bir dile sahip, neredeyse bir günde bitirebilecek bir roman. Yekta Kopan’ın daha önce iki tane öykü kitabını okumuş ve sevmiştim, bu kitabında da yine öykülerindeki tadı aldım diyebilirim. Aile içinde parçalanmışlıkları ve evin büyük kızı Müzeyyen’in kardeşi Çiğdem’in doğumu ile yaşadığı itilmişlik, geri planda kalmışlık hissini anlatan bu kitabı okumak lezzetliydi. Müzeyyen ve Çiğdem’in yıllar sonra babasının rahatsızlığı sebebiyle babaanne evine dönmesi ve iki kardeşin aslında aralarında bir fark olmaması çok etkileyiciydi. Müzeyyen’in karakterini daha erkeksi buldum, Çiğdem ise daha feminen yansıtılmaya çalışılmıştı, ancak biraz daha uzun tutularak karakterlere daha da ayrıntı eklenebileceğini düşünüyorum. Ayrıca, yazarın ara ara yaptığı göndermeleri ise çok sevdiğimi de iletmek isterim.

Arka Kapaktan;

Müzeyyen. Annesinin kuzusu. Babaannesinin biriciği. Babasının... Sa-hi ben babamın neyiydim? Bütün bu hikâyenin içinde benim rolüm neydi, diye düşündüm hep. Benim repliklerimi kim yazmıştı, mizansenlerimi kim belirlemişti? Sahneye hangi taraftan gireceğime, uslu kızı oynarken neler giyeceğime, içimdeki kötülüğü kusmaya başladığımda nelerden soyunacağıma kim karar vermişti? Okuduğum bütün kitaplarda beni bana anlatacak bir karakter arardım. Dinlediğim radyo oyunlarından, izlediğim filmlerden bir cümlecik çalmaya çalışırdım. Saatçi Nejat Bey ile ev hanımı Meral Hanım'ın kızı Müzeyyen'i bana anlatabilecek bir cümle.

Yekta Kopan'ın yeni romanı Aile Çay Bahçesi'nin, çoğu kadının kendinden izler bulacağı unutulmaz bir kahramanı var: Müzeyyen... Aile yaşamının gizli şiddetine başkaldıran, kardeşinin doğumuyla kendi varlığının silinmeye başladığını hisseden bir kadın... Kopan'ın romanı, güçlü, okuru kıskaca alan bir anlatımla sarsıcı bir finale uzanıyor.